Postmodern sanat, sanat yapitinin 'biricikliginin' sorgulanmasina iyi bir zemin hazirlar: Sanatci bir yapiti kendine mal eder, gostergeyi parcalara ayirir, elestirel bir montajla yeniden yazar. Bu 'mal etme' durumuna temelluk sanati da denebilir. Ozellikle 1970 sonlari ve 1980 baslarinda bir cok sanatci bu stratejiyi kullanmistir. Ornegin Sherry Levine modern ustalarin eserlerini kendine mal ettigi bir dizi calisma olusturmustur ya da Barbara Kruger, yine bu yontemle cinsel kaliplarla mucadelesinde sanat dunyasi ve populer kulturde ayni sekilde isleyen erkeklik ve kadinlik soylenini sorgulamistir.
Gunumuz onemli sanatcilarindan Serkan Ozkaya da bu yonteme sikca basvurur. Islerinde 'kopyalama, özgünlük ve çoğaltma' gibi kavramlarla ilgilenen Serkan Özkaya' nin en begendigim islerinden biri de gazeteleri elle cizerek yeniden urettigi ve bu hazir nesneyi bir sanat yapitina donusturdugu isleridir. Bu projeyle Avrupa ve Amerika'da sergilere katilan Ozkaya, İsveç gazetesi Aftonbladet'ın sanat sayfasıni, haftalık Alman gazetesi Frietag'ın ön ve arka sayfalarıni son olarak da The New York Times'in sayfasini hazirladi, uluslaraarasi sanat ortaminda onemli adimlar atti.
"21 Eylül 2003 tarihli Radikal'i alanlar şaşırmıştı. Önlerinde duran gazete belli ki elle çizilmişti, ama içindeki haber ve resimler olması gerektiği gibiydi, yani gerçek ve güncel... Şaşkınlığı atlatanlar gazetenin birinci ve 24'üncü sayfalarının bir sanat projesine dönüştüğünü anladılar: 'Bugün Tarihi Öneme Sahip Bir Gün Olabilirdi'. 15 Aralık 2006'da The New York Times'ı alan Amerikalı okurlar da Türkiye'deki Radikal okurlarıyla aynı şaşkınlığı yaşadı. Gazetenin haftalık sanat etkinliklerine dair haber ve yorumlara yer veren ilavesi 'Weekend Arts'ın birinci sayfası elle yapılmıştı. Haberler, fotoğraflar, yazılar yerli yerindeydi, ama bu gazete elle yapılıp sonra baskıya girmişti. "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder